«Η υποψήφια που προτείνετε έχει τα προσόντα για τη θέση, όμως η εταιρεία μας δεν ενδιαφέρεται για υποψηφίους που έχουν χρονικά κενά στην εργασιακή τους εμπειρία».
Η εν λόγω υποψήφια είχε ένα χρονικό κενό δύο ετών στο βιογραφικό της, γιατί είχε αποφασίσει να μείνει σπίτι και να μεγαλώσει το μωρό της.
Αυτή η πληροφορία ήταν αρκετή για να πεταχτεί το βιογραφικό της στον κάλαθο των αχρήστων.
Ξεκίνησα να ακούω για εταιρείες που απέρριπταν με συνοπτικές διαδικασίες άνεργους υποψηφίους περίπου πριν από ένα χρόνο.
Η πρώτη μου αντίδραση ήταν «Δεν υπάρχει περίπτωση. Αποκλείεται. Πρόκειται για αστικό μύθο».
Η εταιρική πολιτική της συλλήβδην απόρριψης των υποψηφίων που δεν είχαν δουλειά μού φαινόταν τόσο κακοήθης και σκληρή που πίστευα ότι κανένας εργοδότης δεν θα μπορούσε ποτέ να την υποστηρίξει.
Προσπάθησα να φανταστώ τον υπεύθυνο μάρκετινγκ μιας εταιρείας να λέει στο συνάδελφό του, τον υπεύθυνο ανθρώπινου δυναμικού:
«Προσπαθούμε να γίνουμε αγαπητοί στους καταναλωτές και τους επιχειρηματικούς μας εταίρους και δαπανούμε εκατομμύρια για τη φήμη του brand μας, όμως μη σε πτοεί αυτό, αποξένωσε το 10% του εργαζόμενου πληθυσμού που αυτήν τη στιγμή δεν έχει δουλειά αποκαλώντας το ακατάλληλο να απασχοληθεί στην εταιρεία μας.
Δεν πειράζει, αυτό δεν θα πλήξει καθόλου τις πωλήσεις μας.
Δεν είναι ότι κάθε οικογένεια στη χώρα έχει πληγεί από την οικονομική κρίση».
Όσο σοκαριστικό και να είναι, το «ξεσκαρτάρισμα» των υποψηφίων βάσει της αρχής
«Δεν δουλεύεις; Ευχαριστώ, δεν θα πάρω»,
δεν είναι αστικός μύθος.
Ακούω για αυτό εδώ και πάνω από ένα χρόνο τόσο από υπεύθυνους πρόσληψης όσο και από υποψηφίους.
Έχω δει αγγελίες εργασίας που γράφουν «Δεν δεχόμαστε αιτήσεις από άνεργους υποψηφίους».
Είναι απίστευτα ανάλγητο και ανόητο, αλλά είναι αλήθεια. Έχω ακούσει ανθρώπους να υποστηρίζουν την πρακτική αυτή με το σκεπτικό ότι «υπάρχει τέτοια πληθώρα υποψηφίων στην αγορά εργασίας αυτόν τον καιρό που έχουμε το περιθώριο να απορρίψουμε όποιον δεν δουλεύει ήδη».
Άρθρο της Liz Ryan στο Bloomberg Businessweek
