Τον Οκτώβριο του 2008, η Ισλανδία έγινε ένα από τα πρώτα θύματα της πιστωτικής κρίσης με πολύ άσχημα αποτελέσματα με τα οποία πολλοί Ευρωπαίοι εξακολουθούν να ζουν μέχρι σήμερα.
Το νησί του Βορείου Ατλαντικού ήταν η πρώτη χώρα που βυθίστηκε από το βάρος του τραπεζικού τομέα, του οποίου τα χρέη ανέρχονταν σε πάνω από έξι φορές της οικονομίας της Ισλανδίας. Ωστόσο τρία χρόνια μετά, η Ισλανδία είναι έτοιμη να αναδυθεί από το οικονομικό καθαρτήριο. Τελευταίες εκτιμήσεις του ΟΟΣΑ προβλέπουν ανάπτυξη της Ισλανδίας σε ένα υγιές 2,4% για το 2012. Έτσι όπως οι Έλληνες υπομένουν έναν ατελείωτο κύκλο λιτότητας και ανησυχούν για το μέλλον τους, σύμφωνα με τη σημερινή κατάσταση, έτσι ήταν και η Ισλανδία.
Το 2008 η κατάσταση της Ισλανδίας ήταν πολύ δύσκολη. Οι οικονομικά κατεστραμμένες τράπεζες εθνικοποιήθηκαν γρήγορα και η κυβέρνηση αρνήθηκε να πληρώσει τα χρέη της στη Μεγάλη Βρετανία και στην Ολλανδία. Οι αρχηγοί του χρηματιστηρίου και της κεντρικής τράπεζας αγωνίστηκαν μανιωδώς για να αποτρέψουν τη φυγή των ξένων κεφαλαίων από τη χώρα. Δεν άργησε πολύ να κάνει την εμφάνιση του το ΔΝΤ, προσφέροντας ένα πακέτο διάσωσης της τάξης των 2,1 δις δολαρίων. Φυσικά τα μέτρα λιτότητας που ζήτησε το ΔΝΤ από την Ισλανδία ήταν σκληρά. Πόσο οικεία κατάσταση σε σχέση με την Ελλάδα...
Η σύγκριση μεταξύ Ισλανδίας και Ελλάδας δεν είναι καθόλου εύκολη, διότι στην πρώτη υπήρχε ιδιωτικό χρέος, ενώ στη δεύτερη δημόσιο χρέος. Επίσης η μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύο χωρών ήταν η πολιτική και η νομισματική διασύνδεση. Η ανεργία της Ισλανδίας είχε εκτιναχθεί στο 7,6% και αποτελούσε ρεκόρ για τη χώρα, ενώ στην Ελλάδα εκτινάχθηκε στο 21%. Βέβαια ο πληθυσμός της Ισλανδίας ανερχόταν σε μόλις 320.000 ανθρώπους, ενώ στην Ελλάδα περίπου σε 11.000.000.
Αν η Ισλανδία ήταν μέλος της νομισματικής ένωσης, δε θα ήταν σε θέση να βγει από την ευρωζώνη και να υποτιμήσει το νόμισμα της, έτσι ώστε να περιορίσει το διογκωμένο χρέος της. Κάποιοι λένε ότι πολιτική απάντηση της Ισλανδίας, απέναντι στην οικονομική κρίση, ήταν "Βιβλίο αναφοράς", όσων αφορά την ταχύτητα και την αποτελεσματικότητας της.
Το 2008 τα συναλλαγματικά διαθέσιμα τράπηκαν σε φυγή και οι αρχές επέβαλαν άμεσα έλεγχο και περιορισμό κεφαλαίων, ώστε να διασφαλιστούν και να μη καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα. Επίσης έγινε άμεσα υποτίμηση του νομίσματός τους, ώστε να γίνουν οι εξαγωγές ανταγωνιστικές. Η Ισλανδία είχε συμφωνήσει με τους οικονομικούς δαίμονες, με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην απειληθεί η κυριαρχία της. Η Ελλάδα από την άλλη πρέπει να καταπιεί δημόσια το φάρμακο της, ώστε να μη μείνει χωρίς δείπνο.
Για το θαύμα της Ισλανδίας κύριο ρόλο έπαιξε ο λαός, ο οποίος πραγματοποιώντας συνεχόμενες διαμαρτυρίες ανάγκασε την κυβέρνηση να παραιτηθεί. Κανένας Ισλανδός δεν ήθελε να πληρώσει τα χρέη που δημιούργησαν ιδιώτες. Ακολούθησε δημοψήφισμα, παρά τις απειλές του ΔΝΤ και της Μεγάλης Βρετανίας. "Μας έλεγαν ότι αν δε δεχτούμε τους όρους τους θα γινόμασταν η Κούβα του Βορρά, αλλά αν συμφωνούσαμε θα γινόμασταν η Αϊτή του Βορρά". Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν 93% κατά της πληρωμής των χρεών.
