Για να επιτευχθεί αυτό θα πρέπει να δημιουργηθεί μεγέθυνση της οικονομίας, δηλαδή πχ να αυξηθούν οι πωλήσεις αυτοκινήτων.
Το ΑΕΠ όμως δεν περιλαμβάνει τις απώλειες, τις καταστροφές, το κοινωνικό κόστος και την καταστροφή του περιβάλλοντος που είναι ταυτισμένες με την παραγωγική διαδικασία. Αυτό δημιουργεί πολλές επικρίσεις για το υπάρχον μοντέλο ανάπτυξης.
Οι βιομηχανικές χώρες έχουν ως πρωτεύον στόχο τη διαρκή ανάπτυξη, αγνοώντας το κοινωνικό κόστος και τις ανάγκες των λαών, καθώς συνδέουν την ανάπτυξη με την ευημερία. Ουσιαστικά στοχεύουν στην αέναη ανάπτυξη. Μπορεί όμως να επιτευχθεί κάτι τέτοιο; Όταν η Γερμανία αυξάνει τις εξαγωγές της, άρα και το ΑΕΠ της, γίνεται περισσότερο ευτυχής ο λαός, ή μήπως δεν έχει σχέση; Πως γίνεται μια οικονομία να μεγεθύνεται αιώνια;
Η συγγραφέας Πέτρα Πίντσλερ πιστεύει ότι τίποτα δε μπορεί να αυξάνεται αιώνια σε τόσο περιορισμένο χώρο, όπως είναι η γη. Η ταύτιση της ευημερίας με τον υλικό πλούτο είναι λάθος. Αυτό μπορεί να ισχύει μόνο για τις πολύ φτωχές χώρες του πλανήτη. Ο βαθμός ευτυχίας δεν είναι ευθέως ανάλογος του αριθμού των αυτοκινήτων που έχει ένας άνθρωπος.
Ο Γκίντερ Σμιντ της Παγκόσμιας Τράπεζας φυσικά διαφωνεί με την κυρία Πίντσλερ και υποστηρίζει ότι η μεγέθυνση της οικονομίας είναι ο κινητήρας της παγκόσμιας οικονομίας. Προσθέτει ότι η οικονομία πρέπει να μεγεθύνεται ότι και να γίνει, καθώς σε μερικά χρόνια ο πληθυσμός της γης θα αυξηθεί στα 9 δισεκατομμύρια και επιπλέον σε όλες τις χώρες αυξάνεται το εισόδημα. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι θέλουν να καταναλώσουν.
Μια πλήρως βιομηχανοποιημένη περιοχή που παράγει αμέτρητα καταναλωτικά αγαθά, συνδυάζεται με την μόλυνση του περιβάλλοντος, η οποία στην συνέχεια επηρεάζει την υγεία των ανθρώπων και όλων των ζωντανών οργανισμών. Η παραγωγική διαδικασία απαιτεί ύλη, όπως ξύλα. Μέχρι πιο βαθμό μπορεί να αποψιλώνονται δάση για να χρησιμοποιούνται στην παραγωγή; Η βιομηχανία φαίνεται να αρνείται αυτούς τους παράγοντες, όπως και ότι η αύξηση των υλικών αγαθών δε συνδέεται με την κοινωνική ευημερία.
Πηγή: dw
