Όταν το περασμένο έτος κρίθηκαν οι αποφάσεις για το μέλλον της Ελλάδας, οι απλοί Έλληνες περίμεναν απλά να ακούσουν τα αποτελέσματα από τους όρους της διάσωσης και το ποσό των χρημάτων που θα έπρεπε να δώσουν στις τράπεζες.
Δύο από τους πιο υψηλόβαθμους τραπεζίτες του κόσμου, ο Charles Dallara και ο Josef Ackermann εκπρόσωποι του Διεθνούς Ινστιτούτου Οικονομικών (IIF), έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις της ζώνης του ευρώ καθώς και στο μέλλον της Ελλάδας.
Το IIF είναι ένα λόμπι από τις 450 μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου. Οι εκπρόσωποι της ΕΕ και του ΔΝΤ συναντήθηκαν με τους δύο τραπεζίτες του IIF και συζήτησαν για το πόσο θα έπρεπε να πληρώσει η Ελλάδα.
Μέχρι τώρα μπορείτε να μαντέψετε ότι η συμφωνία του Ιουλίου ήταν τρομερή για τους Έλληνες και λαμπρή για τους τραπεζίτες. Ήταν σχεδιασμένο να τεμαχιστεί το 21% της αξίας των ελληνικών δανείων, όταν η Άνγκελα Μέρκελ και πολλοί άλλοι συμφώνησαν ότι θα χρειαζόταν μεγαλύτερο χτύπημα, ενώ ο οικονομικός σύμβουλος της γερμανικής κυβέρνησης, Wolfgang Franz, είχε δηλώσει σε συνέντευξη: "Αν κοιτάξετε το 21% και το αίτημά μας για μια συμμετοχή 50% των ιδιωτών, ο χρηματοπιστωτικός τομέας ήταν πολύ επιτυχής". Ένας άλλος τρόπος για να το θέσουμε θα ήταν να πούμε ότι οι τραπεζίτες εξουδετέρωσαν ακόμα και το πιο ισχυρό κράτος της Ευρώπης.
Τίποτα από αυτά δεν ήταν αναπόφευκτο. Η Ισλανδία είχε κάνει σαφές ότι αθετώντας ένα δάνειο δε θα οδηγούσε άμεσα σε μια οικονομική αποκάλυψη. Σε όλη την Ελλάδα υπήρξαν μαζικές και επαναλαμβανόμενες διαμαρτυρίες για τις τεράστιες περικοπές που θα επωμίζονταν οι πολίτες για χάρη της εξόφλησης της Goldman Sachs και των υπολοίπων. Υπήρξε επίσης ένα μεγάλο κίνημα αμφισβήτησης της νομιμότητας των δανείων σε πολλές χώρες, όπως στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία και στη Γαλλία.
Οι γνώμη αυτών των ψηφοφόρων δεν επηρέασε καθόλου τις αποφάσεις των μεγάλων τραπεζιτών. Οι μοναδικοί παίκτες "κλειδιά" που πήραν μέρος στις αποφάσεις για την τύχη της Ελλάδας ήταν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και οι τραπεζίτες. Η ΕΕ δεν είναι πρόθυμη να παραδεχτεί την επιρροή της από το λόμπι των τραπεζών. Έτσι οι υπερβολές των τραπεζιτών βοήθησαν να βυθιστεί η Ευρώπη σε αυτό το χάος, έχοντας καθίσει στο μεγάλο τραπέζι της Ευρώπης σαν μια άλλη κυβέρνηση αποφασίζοντας ποιος θα έπρεπε να πληρώσει. Η απόφασή τους ήταν προφανής, δε θα πλήρωναν αυτοί.
Το μεγαλύτερο ερώτημα είναι, γιατί να έχουν τόση δύναμη;
Άρθρο του Aditya Chakrabortty
guardian
