Τα χονδροειδή σχόλια της Λαγκάρντ ενάντια στην Ελλάδα προκάλεσαν σάλο, πολύ κατανοητό για τη χώρα. Αλλά στο Νίγηρα σίγουρα θα πρέπει να υπάρχει εξίσου μια περιφρόνηση για την εκπρόσωπο του ΔΝΤ.
Αν η συμπάθεια είναι αυτό που χαρακτηρίζει τη προσέγγιση του ΔΝΤ στο Νίγηρα, τότε η Ελλάδα καλύτερα να την αποφύγει. Η περιοχή του Νίγηρα έρχεται συχνά σε επικεφαλίδες τίτλων ειδήσεων, καθότι σχετίζεται με υψηλά επίπεδα υποσιτισμού και πείνας. Το ΔΝΤ με την Παγκόσμια Τράπεζα έχουν τροφοδοτήσει αυτό τον πόνο.
Ο Νίγηρας είναι ένα θύμα του κακόφημου προγράμματος διαρθρωτικής προσαρμογής του ΔΝΤ από το 1982 και παραμένει σε αυτό μέχρι και σήμερα. Όπως και στην Ελλάδα, το ΔΝΤ δάνεισε χρήματα στο Νίγηρα για να διασώσει τους πιστωτές του. Ποτέ δεν ειπώθηκε τίποτα, για το πόσο έγκυρο ήταν αυτό το χρέος. Ένα πολύ σημαντικό ερώτημα, λόγω των στρατιωτικών κυβερνήσεων που είχαν εξουσία από το 1974, τη χρονιά που άρχισαν να ρέουν τα δάνεια.
Τα δάνεια αποπλήρωναν το χρέος, όπως ακριβώς και στην Ευρώπη σήμερα. Οι απλοί άνθρωποι του Νίγηρα έπρεπε να πληρώσουν το τίμημα του απερίσκεπτου δανεισμού μέσω λιτότητας και μιας σειράς οικονομικών μεταρρυθμίσεων.
Μπορούμε να πάρουμε μια ένδειξη του αντίκτυπου αυτής της πολιτικής εξετάζοντας τη γεωργία. Οι περισσότεροι άνθρωποι του Νίγηρα ζουν από τη γη. Το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα έχουν ως προτεραιότητα την εξαγωγή για την αποπληρωμή του χρέους. Κανονικά αυτό τίθεται σε ισχύ στον τομέα των τροφίμων. Μια πλημμύρα εισαγόμενων τροφίμων καταστρέφει ξαφνικά το γεωργικό τομέα. Σε συνδυασμό με τη λιτότητα, αυτές οι πολιτικές έχουν καταστροφικές συνέπειες. Όταν οι τιμές των τροφίμων είναι χαμηλές, τότε η πραγματική αγορά μπορεί να καλυφθεί. Ο πρόεδρος του αγροτικού συλλόγου, Djibo Bagna, πιστεύει ότι η διαρθρωτική προσαρμογή της γεωργίας, την κατέστρεψε στο Νίγηρα, καθώς μειώθηκε η παραγωγή που αντιπροσώπευε το 85% του πληθυσμού και αυξήθηκαν οι παραγκουπόλεις.
Ούτε ένα από τα προγράμματα λιτότητας δε μείωσε το χρέος, όπως και στην Ελλάδα. Το χρέος του Νίγηρα συνεχίζει να να αυξάνεται από 960 εκατομμύρια δολάρια, όταν ξεκίνησαν οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, στα 1,8 δις δολάρια το 1990, φτάνοντας το ρεκόρ των 2,1 δις δολαρίων το 2003. Περισσότερο χρέος σημαίνει περισσότερος έλεγχος από το ΔΝΤ, άρα περισσότερη λιτότητα και μεταρρυθμίσεις.
Μετά από πολλά χρόνια η παραγραφή του χρέους ήταν αναπόφευκτη. Η ελάφρυνση του χρέους επέτρεψε να βελτιωθεί η εκπαίδευση και να αυξηθεί η πρόσβαση στο ασφαλές πόσιμο νερό. Αλλά ο φόρος στα βασικά τρόφιμα παραμένει στο 19% και τα καθιστά αρκετά ακριβά και μη προσιτά. Η πώληση του σίτου έκτακτης ανάγκης είχε προκαλέσει λιμό στο Μαλάουι το 2002. Οι πολιτικές αυτές τροφοδότησαν το λιμό του 2005, όπου οι φυσικές καταστροφές δεν προκάλεσαν την κρίση. Τα τρόφιμα ήταν διαθέσιμα αλλά πανάκριβα.
Οι πολιτικές του ΔΝΤ σχετικά με το Νίγηρα ακόμα δεν έχουν επιτύχει το στόχο τους και το χρέος δε μπορεί να ελεγχθεί.
Πηγή: guardian
