Στις 20 Ιουλίου, ακριβώς πριν από 40 χρόνια, έγινε εισβολή στην Κύπρο των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων. Κατά το δεύτερο κύμα τον Αύγουστο του 1974, κατέλαβαν το 37 τοις εκατό του εδάφους του νησιού. Εκείνη την εποχή προσδιορίστηκε και εξακολουθεί να ισχύει η διαχωριστική γραμμή μεταξύ του τουρκικού και του ελληνικού χώρου.
Επίσης αξίζει η μνήμης της 40ής επετείου του πραξικοπήματος της ελληνικής κυπριακής Εθνικής Φρουράς, στις 15 Ιουλίου. Το πραξικόπημα πραγματοποιείται με την υποστήριξη του καθεστώτος των συνταγματαρχών στην Αθήνα. Στράφηκε κατά του Κύπριου Προέδρου, Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και με στόχο την ενοποίηση της Κύπρου με την Ελλάδα. Η Τουρκία αντέδρασε με την εισβολή.
Η υπάρχουσα σήμερα Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου, που κηρύχθηκε το 1983 και βλέπει τον εαυτό της ως ανεξάρτητη οντότητα, η κυβέρνηση των Τουρκοκυπρίων ήταν ειδικά κατασκευασμένη, ώστε να αποτελέσει μέρος ενός κράτους που θα καθοριζόταν αργότερα σαν Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Κύπρου.
Αυτή η ιδέα είναι πλέον επίσημος στόχος των Ηνωμένων Εθνών και της διεθνής κοινότητας. Το 1975, ωστόσο, δεν ήταν μόνο η ελληνική Δημοκρατία της Κύπρου αλλά και ο ΟΗΕ, που είχε απορρίψει κατηγορηματικά τη διχοτόμηση του νησιού. Ο ΟΗΕ έτσι δημιούργησε τη βάση για την αναγνώριση της Ελληνικής Δημοκρατίας της Κύπρου ως τη μόνη εκπρόσωπο όλων των Κυπρίων. Αυτό το σχέδιο έκανε και την Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004, καθώς πήρε το ελληνικό τμήμα του νησιού, ως μέλος της Ε.Ε. με την προσδοκία ότι η τουρκική πλευρά θα υποχωρήσει αργά ή γρήγορα. Αυτό ήταν ένα λάθος, όπως αποδείχθηκε.
Επίσης η 18, Νοέμ 2011 θα μπορούσε να είναι μια στιγμή περισυλλογής. Εκείνη την ημέρα, οι διαπραγματευτές των Ελλήνων και των Τούρκων της Κύπρου, συναντήθηκαν για 100ή φορά, δεδομένου ότι οι διαπραγματεύσεις είχαν πάει για το ποιος-ξέρει-τι αριθμό νέο γύρο από το 2008. Στις 24 Απριλίου του 2014, πιθανόν να ήταν ακόμη πολύ νωρίς για μια γιορτή της δέκατης επετείου του δημοψηφίσματος για την επανένωση του νησιού. Το σχέδιο του τότε Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ Κόφι Ανάν που έγινε το 2004, απέτυχε στο Όχι των Ελλήνων Κυπρίων.
Από τις διαπραγματεύσεις έχει φύγει όλη η ενέργεια
Στην Κύπρο δεν υπάρχει κανένας λόγος για μια σημαντική επιτυχία. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Κύπρος Νίκος Αναστασιάδης και ο διεθνώς μη αναγνωρισμένος Τουρκοκύπριος ομόλογός του Ντερβίς Ερόγλου με μια κοινή τους δήλωση στις 11 Φεβρουαρίου του τρέχοντος έτους, είχαν αφήσει να εξαπλωθεί η ελπίδα για μια λύση. Για πρώτη φορά, συμφώνησαν όχι μόνο για μια φορά γνωστό ως στόχο μια δικοινοτική, διζωνική, που να αποτελείται από δύο ισότιμα κράτη μια Ομοσπονδία. Οι δύο αρχηγοί βρήκαν και στο θέμα της ιθαγένειας μια συμβιβαστική φόρμουλα. Οι «μητέρες» χώρες, η Ελλάδα και η Τουρκία, θα μπορούσαν να διεξάγουν συνομιλίες με τους εκπροσώπους τους.
Το γεγονός αυτό γέμισε όλα τα μέρη με αισιοδοξία, έμεινε ότι οι ΗΠΑ θα ωθήσουν σε μια λύση. Η Πρεσβεία των ΗΠΑ στη Λευκωσία ξεκίνησε την κοινή δήλωση και ο αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν πέρασε τρεις μέρες στο νησί. Ο ΟΗΕ επιθυμεί επί του παρόντος να ορίσει διπλωμάτες των ΗΠΑ σε μια σειρά ως ειδικούς εντεταλμένους. Παρ 'όλα αυτά, μετά από μόλις πέντε μήνες, όλη η ενέργεια φαίνεται να φεύγει από τις διαπραγματεύσεις, ακόμη και αν τα κρίσιμα ζητήματα εξακολουθούν να μην αντιμετωπίζονται.
Αντ 'αυτού, προσπαθούν για μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης για να προχωρήσει το χρονοδιάγραμμα των διαπραγματεύσεων και του ρόλου του ΟΗΕ. Αλλά ακόμα και στο ζήτημα του ποια σημαντικά σημεία πρέπει να διευκρινιστούν, δεν υπάρχει συναίνεση. Ο λόγος είναι το επιχείρημα για το πόσο δεσμευτικά θα πρέπει να είναι τα πράγματα για τα οποία Ερόγλου είχε συμφωνήσει προσωρινά με τον Αναστασιάδη προκάτοχό του Χριστόφια.
Η μεγάλη ενεργειακή πολιτική ένωση, που προωθεί οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αποτύχει.
Η πίεση από τις ΗΠΑ, οποίος δηλαδή είχε την ενέργεια και τα πολιτικά κίνητρα ασφάλειας, έπεσαν για δύο λόγους στο κενό: Τα αποθέματα φυσικού αερίου, τα οποία είχαν βρεθεί στις αποκλειστικές οικονομικές ζώνες του Ισραήλ και της Δημοκρατίας της Κύπρος, φάνηκαν το κλειδί της λύσης, υπό την προϋπόθεση , ότι το πρόβλημα της Κύπρου θα επιλυθεί. Μόνο τότε θα μπορούσε το Τελ Αβίβ και η Λευκωσία, οι οποίοι συνεργάζονται ήδη για την εξερεύνηση του φυσικού αερίου μέσω ενός κοινού αγωγού προς τη Μικρά Ασία και την Τουρκία να το ενσωματώσουν στην συνεργασία. Αυτό θα είναι ο συντομότερος και ο πιο οικονομικός τρόπος για το φυσικό αέριο στη Δυτική Ευρώπη. Θα ήταν επίσης μια σημαντική επιτυχία στις τουρκο-ισραηλινές σχέσεις. Εξαγωγές φυσικού αερίου προς ή μέσω της Τουρκίας θα ενισχύσει το ρόλο της Άγκυρας ως ενεργειακή πλατφόρμα και θα φέρει μαζί της ένα κομμάτι της Ευρώπης όσον αφορά την ενεργειακή ανεξαρτησία από τη Ρωσία.
Αλλά αυτή η μεγάλη ένωση θα αποτύχει λόγω των συμφερόντων των μικρών ενδιαφερομένων: Η Λευκωσία χρησιμοποιεί τα αποθέματα φυσικού αερίου ως ένα νέο διαπραγματευτικό χαρτί εναντίον της Τουρκίας. Το Τελ Αβίβ και η Άγκυρα είναι σήμερα, λόγω της κλιμάκωσης στη Γάζα, περαιτέρω χώρια από ό, τι πριν. Και το Ισραήλ συνεργάζεται στην ενεργειακή πολιτική καλύτερα με το Κάιρο παρά με την Τουρκία. Δεύτερον, τα αποθέματα φυσικού αερίου είναι βασικά πολύ μικρά για ένα τέτοιο μεγάλο σχέδιο. Επιπλέον, η τιμή του φυσικού αερίου και οι προσδοκίες κέρδους αναθεωρούνται προς τα κάτω. Η Κύπρος και το Ισραήλ μπορούν να περιμένουν για την επίλυση του προβλήματος της Κύπρου την επακόλουθη κατασκευή ενός αγωγού, που η προώθηση του για εξαγωγή να μην είναι πλέον κερδοφόρα.
Ως εκ τούτου, το νησί είναι διαιρεμένο, και οποίος θέλει να αλλάξει τη κατάσταση πρέπει να βρει νέους τρόπους. Μια τολμηρή πρόταση που έκανε πρόσφατα το International Crisis Group. Προτείνει τη συμπερίληψη του τουρκικού μίνι-κράτους στο βόρειο τμήμα του νησιού στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ως ισότιμο μέλος της Ελληνικής νότια και την τουρκική Βόρεια Κύπρος της ΕΕ θα μπορούσαν να συνεργαστούν μεταξύ τους, χωρίς όπως τώρα να ανησυχούν για την ασφάλεια. Αυτή η προσέγγιση καθιστά επίσης σοβαρά γι 'αυτό, ότι πρόκειται για την προστασία των συμφερόντων των δύο κοινοτήτων και Κυπριακού προβλήματος και όχι στη διασφάλιση των συμφερόντων της Άγκυρας.
0 σχόλια: