ο τρίτος πόλος της γης. Εκτός από το Βόρειο και Νότιο Πόλο, καμία περιοχή του κόσμου δεν έχει τόσο πολύ πάγο και χιόνι. Παγετώνες με έκταση 100 000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Αυτοί οι παγετώνες τροφοδοτούν τα μεγάλα ποτάμια της Ασίας, το Άμου Ντάρια στο Αφγανιστάν, το Τατζικιστάν, το Τουρκμενιστάν και το Ουζμπεκιστάν, στο Πακιστάν, Γάγγη και τον Βραχμαπούτρα στην Ινδία και το Μπαγκλαντές, τον Irrawaddy στη Βιρμανία και τον ποταμό Μεκόνγκ στην Ταϊλάνδη, το Λάος, την Καμπότζη και το Βιετνάμ μέχρι και τα δύο μεγάλα ποτάμια της Κίνας: τον ποταμό Γιανγκτσέ και του Κίτρινο ποταμό. Τα Ιμαλάια είναι, ως εκ τούτου, επίσης γνωστός ως «ο Πύργος του νερού της Ασίας». Οι περισσότερες από τις χώρες γύρω από αυτόν τον ορεινό όγκο υποφέρουν από έλλειψη νερού και εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από αυτό.
Κλιματική αλλαγή και η ατμοσφαιρική ρύπανση
Αλλά οι παγετώνες υποχωρούν, εξαιτίας της επίθεσης που γίνεται σε δύο μέτωπα: της κλιματικής αλλαγής και της ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Οι θερμοκρασίες αυξάνονται στα Ιμαλάια σχεδόν δύο φορές πιο γρήγορα από τον παγκόσμιο μέσο όρο. Είναι πλέον γύρω από το όρος Έβερεστ 1,5 βαθμούς θερμότερα από ό,τι στην αρχή της εκβιομηχάνισης.
Επιπλέον προστίθεται και η ατμοσφαιρική ρύπανση. Αιθάλη και σκόνη έχουν σκεπάσει τους παγετώνες. Αυτοί γίνονται πιο σκούροι και αυτό έχει σαν συνέπεια να απορροφούν περισσότερο φως του ήλιου. Όταν ο πάγος λιώνει σχηματίζονται παγωμένες λίμνες, επιπλέον επιταχύνεται όμως το και το λιώσιμο. «Είναι ένα θετικό αποτέλεσμα ανάδρασης», λέει ο Duncan Quincey από το Πανεπιστήμιο του Leeds στο Ηνωμένο Βασίλειο. "Μια λίμνη απορροφά περισσότερη ηλιακή ακτινοβολία από το βράχο και θερμαίνεται το νερό. Κατά αυτόν τον τρόπο λιώνει περισσότερος πάγος και η λίμνη γίνεται μεγαλύτερη."
Οι παγωμένες λίμνες είναι επίσης επικίνδυνες. Όταν η πίεση του νερού γίνει πολύ μεγάλη , οι λίμνες μπορεί να αδειάσουν ξαφνικά, με καταστροφικές συνέπειες στα χωριά, που βρίσκονται κοντά. Ο Joseph Shea του Πανεπιστημίου του Saskatchewan στον Καναδά προειδοποιεί ότι «Οι Μεγάλες λίμνες αυξάνουν τον κίνδυνο καταστροφικών συνεπειών με το σπάσιμο των φραγμάτων.»
Αλλά ο μεγαλύτερος κίνδυνος στο λιώσιμο των παγετώνων δεν έρχεται έτσι ξαφνικά, αλλά σταδιακά. 1,3 δισεκατομμύρια άνθρωποι εξαρτώνται από το νερό από τα δέκα ποτάμια. Με την τήξη των παγετώνων βραχυπρόθεσμα αυξάνεται η ποσότητα του νερού . Σε μακροπρόθεσμη βάση όμως, σύμφωνα με μια νέα μελέτη του επιστημονικού περιοδικού Nature, το ποσοστό της τήξης του νερού στα ποτάμια θα μειωθεί κατά το ήμισυ,. «Η συνέχιση και η ύπαρξη της σταθερότητας παροχής γλυκού νερού, όσον αφορά την ποσότητα όσο και την ποιότητα της στο μέλλον είναι η μεγαλύτερη ανησυχία μας», λέει ο Paolo Gabrielli του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Οχάιο στις ΗΠΑ.
Αυτό ισχύει ιδιαίτερα σε χρόνια με λίγη βροχή, όπως δείχνει και η μελέτη της φύσης. Σε ένα χρόνο με μέση ποσότητα βροχής, το λιώσιμο του νερού από τους πάγους συμβάλλει ελάχιστα, μεταξύ 0.1 και τριών τοις εκατό, στο νερό στις λεκάνες απορροής. Σε πολύ ξηρά καλοκαίρια, όμως οι παγετώνες παίζουν πολύ πιο σημαντικό ρόλο: Αν πέφτει λιγότερη βροχή το ποσοστό της τήξης του νερού ανεβαίνει απότομα στα ποτάμια. Στα ξηρά καλοκαίρια, όπως π.χ το νερό που έρχεται στο άνω Indus, που ρέει μέσα από την Κίνα, την Ινδία και το Πακιστάν, ως επί το πλείστον κατάγεται από τους παγετώνες.
Αυτό συμβαίνει σε μερικές από τις πιο ασταθείς και πιο άνυδρες περιοχές του κόσμου. Η κατάσταση αυτή επιδεινώνεται συχνά με την κακή διαχείριση των υδάτων. Αυτό ισχύει για την Κεντρική Ασία. Εκεί, το Τατζικιστάν, το Κιργιστάν και το Ουζμπεκιστάν μοιράζονται το νερό του ποταμού Syrdarja, το οποίο τελικά όπως και ο Amudarja ρέουν στη λίμνη Αράλη. Προς το παρόν, οι τεράστιες δεξαμενές που χτίστηκαν στην εποχή της Σοβιετικής Ένωσης συλλέγουν το νερό τον χειμώνα στην Κιργιζία και το Τατζικιστάν. Αυτό στη συνέχεια χρησιμοποιείται το καλοκαίρι για να ποτίσει τα χωράφια βαμβακιού στο ποτάμι που περνάει από το Ουζμπεκιστάν. Το Ουζμπεκιστάν παρέχει με αντάλλαγμα στην Κιργιζία και το Τατζικιστάν ενέργεια το χειμώνα.
Το άγχος του νερού. Η χειρότερη περιβαλλοντική κρίση στην Κίνα.
Μόνο ελαφρώς καλύτερη είναι η κατάσταση στην Κίνα. Η χώρα αποτελεί το 21 τοις εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού, αλλά κατέχει μόνο το επτά τοις εκατό του γλυκού νερού. Στα 20 εκατομμύρια κατοίκους του Πεκίνου διατίθενται ετησίως ανά άτομο μόνο 100 κυβικά μέτρα νερού από τις τοπικά πηγάδια και πηγές. Για τα Ηνωμένα Έθνη η χώρα διακατέχεται, ήδη από το «άγχος του νερού» διότι είναι λιγότερο από 1700 κυβικά μέτρα το νερού που διατίθεται ανά κάτοικο. Προσθέστε σε αυτό και τη ρύπανση: Σχεδόν το 60 τοις εκατό των υπογείων υδάτων είναι μολυσμένο. Για τον Dabo Guan του βρετανικού Πανεπιστημίου της East Anglia, η έλλειψη νερού αποτελεί «τη χειρότερη περιβαλλοντική κρίση στην Κίνα». Αναφέρουν επίσης ότι οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται την έλλειψη. Το ίδιο ισχύει και για τους παγετώνες που λιώνουν στα Ιμαλάια, με σοβαρές συνέπειες για 1,3 δισεκατομμύρια ανθρώπους αλλά σχεδόν κανείς δεν το βλέπει.
0 σχόλια: