1. Λετονία.
Σύμφωνα με το MIP (Migration Integration Policy), η πολιτική μετανάστευσης που ακολουθεί η Λετονία είναι η χειρότερη από τις 31 χώρες που συμμετείχαν στην έρευνα. Η Λετονία δεν ακολουθεί τα πρότυπα της ΕΕ για τη μετανάστευση και δέχεται μόνο τον ελάχιστο αριθμό που απαιτείται για να προσεγγίσει την καταπολέμηση των διακρίσεων. Η Λετονία είναι μια χώρα όπου οι μετανάστες δεν έχουν δικαίωμα στην άμεση εργασία.
2. Ιαπωνία.
Οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι στο Τόκιο, πληρώνουν για να βγουν οι μετανάστες από τη χώρα τους! Την άνοιξη του 2009 πέρασε ο νόμος "Nikkei", σύμφωνα με τον οποίο προσφέρεται σε όλους τους Λατινο-αμερικάνους το ποσό των $3000 για να εγκαταλείψουν την Ιαπωνία και να επιστρέψουν στην χώρα της καταγωγής τους. Επίσης προσφέρεται για κάθε μέλος της οικογενείας τους το ποσό των $2.000. Τα ποσά αυτά δίνονται μόνο εάν οι ενδιαφερόμενοι υποσχεθούν ότι δε θα επιστρέψουν ποτέ στην Ιαπωνία για να εργαστούν!
3. Ταϊλάνδη.
Το Μάρτιο του 2010 η Ταϊλάνδη πέρασε μια σειρά από μέτρα, σύμφωνα με τα οποία, μόνο 1,5 εκατομμύρια μετανάστες μπορούν να εγγραφούν με την ταυτότητά τους. Όλοι οι μετανάστες πρέπει να αποδεικνύουν την εθνικότητά τους και να έχουν ελεγχθεί από την πατρίδα τους. Διαφορετικά γίνεται άμεση απέλαση από τη χώρα. Μια έκθεση της Human Rights Watch ανέφερε ότι έχει διαπιστωθεί μια σειρά από αυθαίρετες συλλήψεις, βιασμούς και αναγκαστική δωροδοκία μεταναστών.
4. Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Ένας από τους επίμαχους νόμους της χώρας απαγορεύει τους ξένους να συμμετέχουν σε συνδικαλιστικές οργανώσεις. Αυτό σημαίνει ότι οι συνθήκες διαβίωσης για τους μετανάστες συχνά περιλαμβάνουν 80 ώρες εργασίας τη βδομάδα, έντονη σωματική εργασία και μισθούς κάτω από το κατώτατο όριο. Μια τυπική κατάσταση των παράνομων μεταναστών στα Αραβικά Εμιράτα είναι προκατασκευασμένες καλύβες με 12 άτομα σε ένα δωμάτιο που εξαναγκάζονται να πλένουν τα χέρια τους με καφέ νερό και να μαγειρεύουν σε μια κουζίνα δίπλα στις τουαλέτες που ξεχειλίζουν!
5. Αυστραλία.
Η Αυστραλία μπορεί να μην είναι μια δύσκολη χώρα για μετανάστευση, αλλά από το 1958 πρέπει ο κάθε πολίτης να έχει την κατάλληλη Visa και να του χορηγηθεί άδεια παραμονής. Εάν δεν ισχύουν αυτά, τότε απαλλάσσεται το ταχύτερο δυνατό.
